De top van de wereld

Dat gevoel dat ik kreeg toen ik mijn middelbare school uitliep voor de laatste keer in juni, dat gevoel dat ik op de top van de wereld sta met de toekomst aan mijn voeten. Niet denkend aan het feit dat dat gevoel werkelijkheid kon worden, maakte deze ervaring nog mooier dan het al was.
Dinsdag 15 februari stond ik op 4200 meter hoogte met aan mijn linkerkant een aantal van de hoogste pieken van de wereld en aan mijn rechterkant de vallei. De top van de wereld heb ik daadwerkelijk bereikt en ik keek uit over mijn toekomst bij het zien van het pad dat naar beneden de vallei in kronkelde.
Een trekking van 10 dagen, een tocht met -10 graden, een uitdaging die het cijfer 10 mag dragen. Van 3500 traptredens in 2 uur in de volle zon door de jungle tot het verdwijnen in sneeuw tot aan mijn heupen.
Samen met Dina en Liisa ben ik dit avontuur aan gegaan, elke dag kijkend naar de kaart waar we ons bevonden in de bergen die onze zorgen overnamen.
We leefden met het ritme van de zon en de natuur, wat mijn energie op een bijzondere manier oplaadde. Na 7 uur lopen, berg op en berg af, voelde ik me energieker dan ooit.

En wat zo bijzonder was, waren de bergen die stilte meebrachten. Ik kon schrijven over mijn gevoelens en gedachten voor uren,
tot mijn ogen dichtvielen naar de zonsondergang gleuren,
de thee met volle aandacht proeven zonder bewust naar rust te moeten zoeken.

Ik heb de kracht van mijn lichaam en geest leren kennen. De zuurstof reikte niet tot waar mijn longen het wilden, de klim omhoog was verder dan ik dacht dat mogelijk was en het water was bevroren voor tenminste drie dagen en ook met gesmolten sneeuw heb ik een fijne tijd gehad.
Wetend hoeveel innerlijke kracht ik heb voelt sterk en zelfverzekerd. Ik ging tot het gaatje en dat doet een mens niet in Alphen aan den Rijn op de bank. Dat doet een mens alleen als zij de kans grijpt. En daar ben ik mezelf voor altijd dankbaar voor.