terug in Nederland

Tranen strijken mijn wangen in de taxi naar het vliegveld. Ik betaal de chauffeur en loop neergeslagen naar de wc waar ik met mijn handen in mijn gezicht alles eruit huil. De laatste blik die ik op het klooster werp voelt niet als de laatste voor mijn hele leven. Deze plek is een hele bijzonder plek in mijn leven geworden. Als een tweede familie hebben de monniken me opgevangen en een warm thuis gegeven voor de afgelopen twee maanden. Ik heb zoveel geleerd en een leven geleid die ik voor altijd in mijn rugzak met me mee zal dragen. Het is een ervaring die ervoor zorgt dat ik de rest van mijn leven altijd zal leven met een Boeddhistische mindset. Een stukje Boeddhisme zal mijn lichaam nooit verlaten. Het zit in me geworteld en ik voel me verbonden met een plek aan de andere kant van de wereld met energie die niks of niemand ooit kan verbreken. De afstand is dan misschien wel de halve wereld, maar het is ook maar een vlucht van 24 uur.

Op het vliegveld stond mijn lieve familie met een groot welkoms bord klaar om me in hun armen te nemen. Opa Bert, oma Door, Myrke, Papa, Mama en Boris omhelsden me met zoveel liefde als alleen een familie mij kan geven. <3

De cultuurshock, jetlag en levensomslag zal ik voor lange tijd nog voelen. Ik zal tijd nodig hebben om alles te verwerken, bij te slapen en me weer aan te passen aan het westerse leven. En daar ga ik rustig te tijd voor nemen.

Met het einde van mijn reis in Nepal eindigt hier ook mijn blog waarin ik de afgelopen maanden mijn ervaring en emoties heb gedeeld. Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor de lieve reacties die me elke keer weer lieten glimlachen. Het maakte me gelukkig om te zien hoeveel mensen dicht bij me waren door het lezen van mijn verhalen. Het heeft tijdens de reis erg veel voor mij betekent.

Liefs,

Kiki

Lhosar tashi delek!

Lhosar tashi delek!
Gelukkig Tibetaans nieuwjaar!
En dat wordt groots gevierd in dit klooster met een hele week lang 12 uur per dag tibetaanse mantra's opzeggen en mediteren. De slechte karma loslaten door symbolisch een boze god te verbranden. Er worden nieuwe Tibetaanse vlaggen gehezen en 2 weken geen school (dat vinden de kids natuurlijk het belangrijkste van alles). Dina en ik staan elke ochtend om 5 uur op, doen yoga op ons balkon, nemen een snelle koude douche en staan klaar voor de deur van de Puja zaal om 6 uur 's ochtends. We nemen onze mala beads die we van de manager hebben gekregen braaf mee en herhalen de tibetaanse mantra 'om vajra kilikilaya him fhed' dagelijks zo'n 1000 keer en mediteren voor 3 uur per dag. Na onze actieve ochtend begint de dag om 9 uur en doen we niks anders dan op het gras liggen, voetballen met de kids en tekenen. Het is een meditatief leven dat we hier dagelijks hebben. De simpelheid van het bestaan spreekt me ontzettend aan. In de avonden praten we met de oudere monniken die Boeddhisme studeren voor 10 jaar en al onze nieuwsgierige vragen beantwoorden en wij leren ze over de wijde wereld dat zich buiten deze muren afspeelt.

Een paar dagen geleden zijn Dina en ik naar een ander klooster op een hoge heuvel gelopen. We konden vanaf daar ons klooster tussen alle hoge gebouwen zien liggen. En we dachten bij onszelf, in dat gebouw wat vanaf hier gewoon een gebouw is als alle andere, in dat gebouw spenderen meer dan 100 monniken hun jeugd, wordt er tot de goden gesproken en ontmoeten reizigers elkaar van over de hele wereld. In dat gebouw waar wij een kamer delen worden gedachten gevormd, lama's ontdekt en levenlessen geleerd. En dat lijkt vanaf hier 'gewoon' alleen maar een stukje grond waar muren een vierkant creëeren.

De top van de wereld

De top van de wereld

Dat gevoel dat ik kreeg toen ik mijn middelbare school uitliep voor de laatste keer in juni, dat gevoel dat ik op de top van de wereld sta met de toekomst aan mijn voeten. Niet denkend aan het feit dat dat gevoel werkelijkheid kon worden, maakte deze ervaring nog mooier dan het al was.
Dinsdag 15 februari stond ik op 4200 meter hoogte met aan mijn linkerkant een aantal van de hoogste pieken van de wereld en aan mijn rechterkant de vallei. De top van de wereld heb ik daadwerkelijk bereikt en ik keek uit over mijn toekomst bij het zien van het pad dat naar beneden de vallei in kronkelde.
Een trekking van 10 dagen, een tocht met -10 graden, een uitdaging die het cijfer 10 mag dragen. Van 3500 traptredens in 2 uur in de volle zon door de jungle tot het verdwijnen in sneeuw tot aan mijn heupen.
Samen met Dina en Liisa ben ik dit avontuur aan gegaan, elke dag kijkend naar de kaart waar we ons bevonden in de bergen die onze zorgen overnamen.
We leefden met het ritme van de zon en de natuur, wat mijn energie op een bijzondere manier oplaadde. Na 7 uur lopen, berg op en berg af, voelde ik me energieker dan ooit.

En wat zo bijzonder was, waren de bergen die stilte meebrachten. Ik kon schrijven over mijn gevoelens en gedachten voor uren,
tot mijn ogen dichtvielen naar de zonsondergang gleuren,
de thee met volle aandacht proeven zonder bewust naar rust te moeten zoeken.

Ik heb de kracht van mijn lichaam en geest leren kennen. De zuurstof reikte niet tot waar mijn longen het wilden, de klim omhoog was verder dan ik dacht dat mogelijk was en het water was bevroren voor tenminste drie dagen en ook met gesmolten sneeuw heb ik een fijne tijd gehad.
Wetend hoeveel innerlijke kracht ik heb voelt sterk en zelfverzekerd. Ik ging tot het gaatje en dat doet een mens niet in Alphen aan den Rijn op de bank. Dat doet een mens alleen als zij de kans grijpt. En daar ben ik mezelf voor altijd dankbaar voor.

Het begin van de trekking

Zondag, de laatste dag in het klooster voor de Annapurna basecamp trekking van start gaat. Het is een rustige simpele alledaagse zonnige zondag in het Boeddhistische bestaan. Ik speel hockey met houten stokken en een bal gemaakt van sokken met de jongsten en ik zit naast de oudere monniken terwijl een van de jongens eetstokjes voor me maakt van bamboe uit een dorpje. Hij karft er de letters NP (Nepal) in en geeft ze aan me waarna ik glimlach en hem bedank.

Nog een laatste maaltijd dal bhat vanavond en de laatste Puja voordat ik me voor twee weken afzonder in de sneeuw. Met twee vrijwilligers die ook hier wonen en werken, Dina uit Portugal en Liisa uit Estland, ga ik de uitdaging van deze trekking aan. Ik ga de monniken missen, dat weet ik zeker. En tegelijkertijd kijk ik er erg naar uit om aandacht aan mezelf te geven de komende twee weken.

Maar dit is niet zomaar even wandelen, nee, dit is 5 tot 8 uur per dag mezelf door de 1.5 meter hoge sneeuw slepen in -10 graden. Het is doorzetten, pijn voelen en denken dat je niet meer kan en toch verder gaan dan je voor mogelijk had gehouden. Dat is wat ik ga doen. Ik ga de grenzen van mijn lichaam opzoeken en mezelf leren kennen op vlakken die ik nu nog niet kan benoemen. Dit is misschien wel het engste wat ik ooit in mijn leven zal gaan doen.

Wish me good luck my friends :)

Ps: hier de link van de trekking

https://excitingnepal.com/trip/short-annapurna-base-camp-trek/

Mijn Boeddhistische mindset wordt op de proef gesteld

Mijn Boeddhistische mindset wordt op de proef gesteld. Het voelt alsof het een test is om te checken voor mezelf hoe goed ik pas in het klooster tussen de monniken. Mijn JBL speaker is gestolen :(. We hadden hem meegenomen naar een voetbalveld met de oudste monniken. Een uurtje op het veld en wat afgangers later was hij weg, gestolen. En gelijk voel ik een steek van stress en sadness in mijn buik. De Boeddhistische stem kwam op in mijn hoof en herhaalde de belangrijke Boeddhistische boodschap: attachment is suffering. En gelijk dat ik bij mezelf, ik ga me nu toch niet slecht voelen omdat ik iets materialistisch ben verloren? De waarde die ik aan mijn speaker hecht zit alleen in mijn hoofd. Het is immers maar een vierkant boxje waar muziek uitkomt die geen fortuin kost. Ik ben omringt met monniken godsamme!

Ik voelde me gelijk al rustiger worden. Maar de stem van het Boeddhisme moet het opnemen tegen de stem van mijn waardehechting aan dit fijne boxje die niet meer verkrijgbaar is!

De gedachte van het Boeddhisme snappen blijkt iets heel anders dan de toepassing ervan!

Tea time

Het water kookt langzaam om de bacteriën uit het kraanwater te doden. Lemon grass en lemon honey staan op het tafeltje in onze kamer naast een grote stapel snacks om evenwicht te houden met de 3 dagelijkse maaltijd dal bhat. Cozy onder onze dekens kletsen Dina, Lisa, Majda en ik tussen de lessen door over de tekeningen die de monniken van ons maken of de rozen en hartjes die ze verlegen aan ons overhandigen.
Het zijn zulke lieve open kinderen. Elke dag weer loop ik in de lessen de uitleg te geven met een glimlach. Ik leer klas vier over vegetarisch eten, een gezond dieet en proteïne als ik de les daarna de monniken van 16 t/m 18 breuken en procenten uitleg met voorbeelden op het bord. De aller kleinsten geef ik wit papier en oliekrijtjes en vraag ze wat ze getekend hebben. Het zijn stuk voor stuk dropjes die ik graag nieuwe dingen leer en een stukje van mijn wereld mee geef.
Nog anderhalve week en dan gaan Dina, Lisa en ik de Annapurna Basecamp trekking van 10 dagen aan. Tijd voor een nieuw avontuur! :)

Levenles van het Boeddhisme

Oke, vandaag is een dag waarop ik een hele belangrijke levenles heb geleerd. Dit is iets wat ik ook teruglees in mijn vorige blog post die ik een paar dagen geleden nog schreef. Ik vind het zielig, zoals ik schrijf, dat de kinderen hier niet met een bal mogen spelen of geen koekjes krijgen. Een paar dagen geleden kwam er een oudere monnik van 22 bij ons zitten. We vroegen hem 1000 vragen waarmee we ronddwaalden voor de afgelopen dagen en hij kon er heel wat beantwoorden. Waarom mediteert hier niemand van de monniken? Hoezo mogen de kinderen geen speelgoed? Wat is je toekomstplan en hoe ben je hier terecht gekomen? Met de nonchalante verlegen antwoorden die hij gaf in combi met de reflectie gesprekken die we daarna met de vrijwilligers voerden, heb ik me gerealiseerd wat de belangrijke boodschap van het Boeddhisme: "attachment = suffering" inhoudt. Als wij de monniken een bal zouden geven en hij raakt kwijt, dan zijn ze verdrietig, toch? Hetzelfde geldt voor koekjes. Als ze koekjes krijgen elke dag, dan raken ze 'attacht' aan de suiker en als ze dan een keer geen koekje krijgen zijn ze wederom verdrietig. Dit is in kindertaal de boodschap en de bron van het Boeddhisme (minimalisme). Geen materiele bezittingen, kledingstijl, verslavend eten, verwachtigen of familie om hen heen, zorgt ervoor dat ze nooit zullen lijden door verlies van een van deze dingen, oftwel door prikkels van buitenaf. Zo ben je vrij van lijden en op die manier kan je de verlichting (Nirvana) bereiken. Anyway, mijn punt is dat ik nu heb geleerd dat het een westerse gedachte is om een voetbal te kopen voor ze en het zielig te vinden als ze niks hebben om me te spelen. Want eigenlijk zijn deze monniken altijd blij aan het rondhuppelen juist OMDAT ze geen bezit hebben. Wauw. Een wereld ging voor me open door deze levensles.
Nu realiseer ik me hoe erg ik eigenlijk dus afhankelijk ben van externe factoren. En dat is niet erg. Het is juist heel interessant om op te kunnen reflecteren en mezelf bij alles af te vragen of ik hier afhankelijk van wil zijn.
DAT is de kern voor een monnik. DAT is waar ze op bouwen. DAT is pas een vrij leven.
'We hebben geen hobbies, we leven gewoon'.

Lesgeven aan de monniken

en ja, het klooster is prachtig versierd met duur handwerk en het ziet er luxe uit. Maar inmiddels heb ik geleerd dat dat alleen de buitenkan is. Want voor monniken is geloof het allerbelangrijkst en doen ze alles om de goden te eren en daar geven ze dan ook al het geld aan uit. Maar omdat Boeddhisme gaat om de goden en niet om aandacht voor jezelf is minimalisme het bestaan. Ze hebben niets enhun sokjes zitten vol met gaten.

Lesgeven aan deze kinderen is moeilijk maar een hele mooie manier voor mij om deze community te ondersteunen. Wat worden ze toch blij van iets mogen opschrijven op het bord of als ik ze toestemming geef naar de wc te gaan. Het zijn stuk voor stuk dropjes die ik graag mijn aandacht geef de komende weken.